zwierzaki

Martini

Aleksandrowi Wielkiemu przypisuje się rolę popularyzatora papug na kontynencie europejskim. Podobno przywieźli je do Macedonii z Indii w IV wieku p.n.e. oficerowie jego zwycięskiej armii, oczarowani inteligencją i niezwykłą urodą tych nieznanych wówczas ptaków. Odtąd papugi stały się stworzeniami domowymi, choć na ich zakup mogli pozwolić sobie tylko bardzo zamożni ludzie, których było stać na sprowadzenie ptaszków z dalekiego wschodu. W niewoli ptaki te rozmnażają się rzadko, dlatego długo szukano odmiany, która lepiej przystosowałaby się do niskich temperatur. Okazało się, że papużki faliste z Australii najlepiej adoptują się do klimatu umiarkowanego i zarazem najłatwiej się rozmnażają.
Brytyjski biolog John Gould przywiózł do Europy w 1840 roku kilka par tych ptaków. Wkrótce też podjęto próby ich rozmnażania. Szybko więc ceny papużek falistych spadły i stały się wtedy dostępne niemalże dla wszystkich. Wówczas to właśnie zapanowała moda na posiadanie kolorowego i inteligentnego ptaszka.
Ciało papużki jest niewielkie w porównaniu z innymi papugami (papuga hiacyntowa ma

cm, ararauna 80 cm) i przeważnie osiąga długość18 cm. Jej nogi w stosunku do tułowia są krótkie i z tego względu ptak ten po ziemi porusza się dość niezręcznie, ale za to przy pomocy łapek i dzioba dobrze wspina się na drzewa.
Zależność, że im dłuższy ogon ptaka, tym lepiej radzi on sobie z lataniem, sprawdza się również i u papużek falistych, które uchodzą za doskonałych lotników. Poza tym wydłużony ogon powoduje, że cała sylwetka ptaka staje się smuklejsza.
Elegancki wygląd nadaje tym niewielkim papużkom bajecznie kolorowe upierzenie. Na wolności ptaki te miały głównie barwę jaskrawozieloną, choć i tam zdarzały się egzemplarze innego koloru albo odznaczające się grzywką na głowie. Nie znaczyło to jednak, że potomstwo takiego osobnika będzie po nim te cechy dziedziczyć. Obecna wielość barwnych odmian jest efektem świadomego działania hodowców chcących uzyskać jak najwięcej kolorów i kształtów grzywki papużek falistych czubatych. Do tej pory do uznanych odmian papużek falistych zaliczono 18 typów (m.in. jasnozieloną, opalową, błękitną, szarą, fioletową, żółtą) i trzy typy czubate, posiadające na głowie pióra układające się w okrąg, półokrąg lub też "wicherek".
Falistość, która jest wyróżnieniem tych najmniejszych papużek na świecie, to określenie pochodzące od pręgowania piór na skrzydłach. Wzór pręg zawsze pozostaje ten sam, zmieniają się tylko zestawione ze sobą kolory. Wyjątek stanowi jedynie papużka falista lutino, której upierzenie powinno mieć intensywne, jednolicie żółte zabarwienie bez śladu jakichkolwiek pręg.
Głowa jest przeważnie węższa u samca niż u samiczki. Płeć można też rozpoznać po kolorze woskówki, czyli nieopierzonego płatu skórnego u nasady dzioba. U samic ma ona zabarwienie różowo- brązowe, u samców z kolei jest niebieska.
Hodowcy przy wyborze par rozpłodowych zwracają uwagę na jakość upierzenia, które zawsze powinno być lśniące. Składa się ono z piór pokrywowych (zwanych też konturowymi) i puchowych (chroniących ptaka przed zimnem). Wymiana piór odbywa się przez cały rok.
Interesująca i jednocześnie bardzo ważną cechą upierzenia jest nieprzemakalność. Właściwość tę ptaki zawdzięczają obecności piór pudrowych. Te znajdujące się na całym ciele pióra wytwarzają proszek, który podczas toalety jest równomiernie rozprowadzany na całe ciało.
Jak twierdzą wszyscy właściciele papużek, ptaszki te lubią kąpiele, które są ważne dla ogólnej kondycji ptaka. Bez piór stałyby się niebawem suche i łamliwe, poza tym częste zraszanie zapobiega inwazji pasożytów. Jeśli więc jest to możliwe, należy ustawić w klatce specjalny pojemnik do kąpieli. Jeżeli jednak rozmiary klatki uniemożliwiają wstawienie do niej takiej wanienki, trzeba codziennie zraszać papużkę spryskiwaczem. Nie wolno przy tym kierować strumienia wody bezpośrednio na ptaka, lecz unieść otwór zraszacza, aby krople wody spadały na niego niczym deszcz.
Klatki dla papużek muszą być duże, a jeśli nie zamierzamy ich z nich wypuszczać, nawet bardzo duże. Wskazane jest przy tym umieszczanie ptaków w klatkach czworokątnych, gdyż pomieszczenia owalne lub wieloboczne są przyczyną choroby nerwowej zwierząt, która przypomina kołowaciznę. Ja polecam głównie wykonaną z ocynkowanego metalu. Na jej dnie powinna się znajdować metalowa szuflada o głębokości 3 cm., która ułatwi nam sprawne usuwanie nieczystości.
Lepiej więc nie ustawiać na spodzie klatki ani poidełka, ani karmidełka, ponieważ mogłyby one zostać również zabrudzone przez ptaka. Dobrze byłoby przyczepiać pojemniki z jedzeniem i wodą do drutów klatki na niższych jej partiach.
Łatwość wykonania żerdek z gałązek drzew liściastych jest argumentem za tym, aby w klatkach nie montować plastikowych grzęd. Gładka powierzchnia takich rurek jest po prostu zbyt śliska i dlatego niebezpieczna dla ptaków. Należy jednak pamiętać, że naturalne gałązki trzeba często wymieniać, gdyż są one skubane przez papugi. Dobór średnicy żerdki (7-15 mm) jest istotny przede wszystkim ze względu na wygodę ptaka, który spędza na niej cały dzień. Pazury obejmującej grzędę łapki nie mogą więc na siebie zachodzić, lecz co najwyżej stykać się. Jest to ważne zwłaszcza w nocy, ponieważ ptak

, stojąc na jednej nóżce, drugą zaś chowa pod piórka.
Kupując papużkę należy zwrócić uwagę na warunki, w jakich on przebywał: czy klatka nie była zbyt zatłoczona lub brudna. Jest to istotne, jeśli nie chcemy wziąć do domu zainfekowanego ptaka.
Należy też ocenić ogólną kondycję zwierzęcia. Przede wszystkim nie może mieć ono widocznego mostka, znaczy to bowiem zawsze, że albo jest niedożywione, albo chore. Musi posiadać pełne i lśniące upierzenie, nieporanione nogi i czystą kloakę.
Prawidłowa dieta powinna składać się z ziaren zbóż, a także warzyw i owoców: marchwi, jabłek i pomidorów. Papużki bardzo lubią skubać świeże gałązki różnych drzew, głównie wierzby, topoli, brzozy i leszczyny.
Rozmnażanie papużek falistych nie nastręcza najmniejszych problemów. Do rozrodu są one gotowe po ukończeniu roku życia. Parze papużek należy przygotować komorę lęgową. Jej brak może być przyczyną porzucenia jaj. Jednak w czasie zalotów wejście do komory powinno być zamknięte, żeby samiczka nie schowała się w niej przed zalotami samca. Złożone jaja wysiaduje przez 18 dni. Wykluwające się pisklęta są nagie i ślepe. Po tygodniu pojawiają się zawiązki piór. Maleństwa otwierają oczy dopiero około dziesiątego dnia życia. Samica karmi młode wydzieliną z wola, nazywaną również mleczkiem ze względu na jej podobieństwo do skondensowanego mleka. Później karmieniem zajmuje się samiec, który przynosi pisklętom ziarno. Młode opuszczają rodzicielskie gniazdo po 30-35 dniach. Ich pióra są wtedy jeszcze matowe, właściwego sobie blasku, barwy i kształtu nabierają średnio między 7 a 9 miesiącem życia.
Spośród wielu przymiotów tych ptaków wymienić trzeba ich inteligencję i przyjazny charakter, który sprawia, że przebywanie w ich towarzystwie jest dla człowieka wielką przyjemnością.

Zapraszamy na stronę naszego sponsora który posiada w swojej ofercie broń gładkolufową bez zezwolania oraz wiatrówki gwintowane

paulu$

wow ale długie

Martini

No wiesz....