zwierzaki

paulu$

Kanarki śpiewające

Odmiana kanarków śpiewających wywodzi się z linii kanarków harceńskich. Samce tej rasy charakteryzują się melodyjnym i czystym śpiewem, który przechodzi z jednej tonacji na następną. Śpiew składa się z 4 tonacji zwanych turami. Tury mogą być ciągłe i wyróżniamy odmiany: turkoty dęte (dętka), basy, woda (trele wodne), oraz tury cięte, do których należą: szokiel, tokowania, dzwonki dęte, flety, dzwonki Kanarki śpiewające to rozkosz dla uszu. Istnieje bardzo wiele wariantów śpiewu kanarków ograniczonych często tylko do miejsca występowania danej rasy. Kanarki śpiewające odznaczają się dużą indywidualną zmiennością głosu, zdolnością do naśladowania zasłyszanych dźwięków, a ich śpiew jest delikatny i przyjemny dla ucha. Generalnie kanarki śpiewające dzielimy na:

- harceńskie

- wodnotokowe, belgijski

- malinois

- hiszpańskie timbrados, barwne śpiewając, śpiewak amerykański

- śpiewające rosyjskie

Harceński – bez wątpienia jest najbardziej znanym i lubianym przedstawicielem kanarków śpiewających. Bywa też nazywany szlachetnym lub diamentowym. W Tyrolu, skąd się wywodzi, pierwsi hodowcy tej odmiany, aby nauczyć kanarki pięknego śpiewu, wykorzystali słowiki, zastępując samcem prawdziwego rodzica, który odgrywał rolę nauczyciela śpiewu. Śpiew kanarka harceńskiego składa się z czterech głównych tur /zwrotek/ śpiewanych w odpowiedniej kolejności. Przez znawców tury te są określone jako: turkot wodny, dzwonek dęty, basy, flety

Timbrador – pochodzi z Hiszpanii (patrz zdjęcie z lewej). Wyhodowany jako krzyżówka kanarka harceńskiego z kanarkiem dzikim.

Belgijski – do złudzenia przypomina kanarka harceńskiego, jest tylko nieznacznie od niego większy i nieco silniej zbudowany. Wyhodowano go we Flandrii. Jego repertuar zawiera aż 17 tur.

Amerykański – ten kanarek pod każdym względem jest wspaniały, bo świetnie śpiewa, jest pięknie ubarwiony i ma niezwykle kształtne ciało z miękkimi, delikatnymi piórami. Niestety, poza swą ojczyzną nie jest rozpowszechniony.

Kanarki kolorowe

Obecnie znamy ponad

odmian barwnych kanarków. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę przywiązuje się w ich wypadku do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe, żółte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodnych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedną z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samcami gila, czyżyka kapucynka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków. cyfra (np.81) oznacza ilość odmian barwnych Przodek wszystkich kanarków, czyli kanarek dziki, ma barwę żółtozieloną z czarnymi kreskami i brązowo-czarnymi skrzydłami. Obecnie znamy ponad

odmian kanarków barwnych. Oczywiście również one potrafią śpiewać, lecz większą wagę w ich wypadku przywiązuje się do koloru upierzenia. Kanarki barwne mogą być białe,, żólte, zielone, czerwone lub mozaikowe. Bywają odmiany o barwach łagodniejszych - pastelowych lub też bardzo intensywnych. Jedna z podgrup kanarków barwnych są kanarki mieszańce, będące wynikiem krzyżowania samiczek hodowlanych z samcami dzikimi innego gatunku. Kanarki należą do dużej rodziny ptaków śpiewających, w której obrębie też jest możliwe krzyżowanie ze sobą większości gatunków, choć na wolności do tego nie dochodzi. Najczęściej hodowcy krzyżowali samice kanarków z samicami gila, czyżyka, szczygła, dzwońca i zięby. Odwrotne krzyżówki nie udawały się, gdyż samice innych gatunków pozostają obojętne na śpiew kanarka, podczas gdy samice kanarków ulegają śpiewom samców innych gatunków

Kanarki barwne dzielimy na 5 dużych grup:

1: Lipochromowe,

2: Czarne,

3: Agatowe

4: Brunatne,

5: Izabelowate

Lipochromowe - Kanarkom lipochromowym brakuje czarnego pigmentu. Pióra ogona oraz skrzydeł nie są ciemne, jak u dzikich kanarków, lecz kremowe, a nawet - czasami - białe. Istnieją kanarki "A" - o bardzo intensywnych, lśniących barwach, oraz kanarki "B" o mniej intensywnym ubarwieniu. Obecnie jest znanych 15 odmian kanarków lipochromowych.

Czarne - Nazywane są też kanarkami melaninowymi; dziedziczą one gen warunkujący występowanie czarnego pigmentu. Ich skrzydła i ogon są brązowo-czarne, podobnie jak nogi, stopy, pazury i dzioby. Do dzisiaj wyhodowano 21 różnych odmian kanarków czarnych - od zielonych poprzez czerwone do żółtych i brązowych.

Agatowe - Nazwę swą zawdzięczają deseniowi upierzenia przypominającemu kamień szlachetny - agat. Deseń ten - z delikatnymi, szarymi smugami - jest dobrze widoczny. Nogi, stopy, pazury a również koniec dzioba są szare. Znanych jest 18 odmian barwnych o bardzo różnych kolorach podstawowych.

Brunatne - U tych kanarków czarny barwnik dzikich kanarków przekształcił sięna drodze mutacji w barwnik brązowy. Skrzydła i koniec ogona mają ciemnobrązowe; nogi, palce, pazury i dziób - brązowawe. Istnieje dziś 21 odmian tych kanarków, a ich podstawową barwą może być też srebrna lub złota.

Izabelowate - Są podobne do kanarków brunatnych, jednak mają nieznacznie od nich jaśniejszą barwę. Brąz ich upierzenia często przechodzi w odcień beżu. Nogi, palce, pazury i dziób są ciemnoczerwone. Znanych jest 18 odmian.

Kanarki kształtne

Trzecią dużą grupą kanarków hodowlanych są kanarki kształtne, czyli posturalne. W Polsce są one jeszcze rzadkością. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Barwa i śpiew mają mniejsze znaczenie. Przodkiem wszystkich odmian ptaków tej grupy był wyhodowany w 1680 r. duży kanarek z Gandawy długości ciała 19 cm, znacznie przewyższający rozmiarami współcześnie żyjące kanarki. Miał on całkowicie gładkie upierzenie, choć już wkrótce wyhodowano odmiany kędzierzawe. Cenione w hodowli są tzw. olbrzymy oraz garbusy. Do grupy kanarków posturalnych zalicza się dziś 26 odmian. Zainteresowani posiadaniem którejś z nich muszą kontaktować się z hodowcami specjalizującymi się w konkretnej odmianie. W sklepach zoologicznych, nawet za granicą, kanarki te pojawiają się bardzo rzadko i są prawdziwym unikatem. Wyhodowanie ptaka którejś z tych odmian jest trudną sztuką i wymaga dużej wiedzy fachowej. W Polsce są one jeszcze niestety rzadkością. Są to ptaki, które mało przypominają swojego przodka, dzikiego kanarka lub nawet kanarki kolorowe. W ich wypadku przywiązuje się wagę przede wszystkim do wielkości, sylwetki i postawy. Śpiew w ich przypadku ma mniejsze znaczenie. Mają one znacznie zmienioną sylwetkę lub strukturę piór, a czasem nawet obie te cechy równocześnie. Obecnie do tej rasy zalicza się około trzydziestu odmian. Generalnie kanarki tej rasy można podzielić na pięć zasadniczych grup oczywiście podział taki jest umowny, ponieważ niektóre kanarki kształtne posiadają cechy chociażby dwóch grup, np. kanarek floreński może dziedziczyć cechy grupy kędzierzawych i koroniastych

Trębacz paryski – jest uważany za króla wśród kanarków kształtnych. Ten najstarszy kędzierzawy kanarek ma minimum 19 cm długości. Jego pióra na głowie, plecach, piersi i bokach są ufryzowane. Występuje we wszystkich barwach. Jego dodatkową cechą charakterystyczną są skręcone pazury przypominające korkociągi.

Padwański – ma 18 - 19 cm długości, kędzierzawe upierzenie oraz głowę gładką lub z koronką. Występuje we wszystkich odmianach barwnych. Trudno się rozmnaża.

Północnoholenderski – ma 17 cm długości i wyprostowaną sylwetkę - 65°. Na jego piersi i plecach występuje charakterystyczny koszyczek z piór. Występuje we wszystkich barwach.

Południowoholenderski – podobny do swojego północnego kuzyna. Ma bardzo podobne upierzenie, choć może nieco bardziej „uporządkowane”. Prawidłowa jego sylwetka ma kształt cyfry „7” – głowa jest wyciągnięta do przodu, a nogi są wyprostowane. Wielkość 17 cm i występuje również we wszystkich barwach.

Szwajcarski – długość ptaka wynosi 17 cm, a jego profil przypomina półksiężyc. Rozmnaża się łatwiej niż jego krewniak francuski. Ubarwienie może być różnorodne, z wyjątkiem barwy czerwonej.

Floreński – należy do kanarków małych; wielkość jego ciała nie powinna przekraczać 13 cm. Jego postawa w stosunku do drążka sformowana jest pod kątem 55°. Ma figlarnie ufryzowane plecy w kształcie kwiatka. Może być z koronką lub bez. Występuje we wszystkich barwach. W grupie kędzierzawych należy do najmłodszych ras. Jego rejestracja nastąpiła w 1983 roku.

Japoński – wielkość 17 – 18 cm.

Mediolański – jest to włoska odmiana trębacza. Od swojego kuzyna jest mniejszy o 2 cm i nie jest tak obficie kędzierzawy. Występuje w barwie zwłaszcza białej lub czerwonej, natomiast nigdy zielonej.

Olbrzym włoski – należy do największych kędzierzawych kanarków. Jego wielkość to minimum 21 cm. Upierzenie ma bardzo obfite w dowolnej kolorystyce. Ptak utrzymuje na drążku pozycję uformowaną do drążka pod kątem 60° i więcej. Dziób w kształcie klina, szeroki. Pazurki zwijające się lub przynajmniej z tendencją do zwijania się.

Włoski garbus – powstał na bazie trębacza. Pióra są krótkie, szyja bardzo długa i wraz z głową w stosunku do tułowia oraz nóg tworzą kąt o minimum 80°. Rozmnaża się słabo. Występuje we wszystkich barwach. Wielkość maksymalnie 15 cm.

Belgijski – w języku ludowym jest nazywany kanarkiem „pracującym”. Jest to rasa ptaków gładko upierzonych o małej główce. Występuje w różnych odmianach barwnych z wyjątkiem czerwonej. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „7”. Wielkość 17 cm.

Hiszpański – ma minimum 17 cm długości, słabo opierzone nogi; na plecach, piersiach i bokach ciała pióra lekko ufryzowane. Idealna sylwetka ma kształt cyfry „1”. Główka jest lekko pochylona. Nie występuje w barwie czerwonej.

Szkocki – ma wygiętą, nastroszoną pozę, małą główkę, wyciągniętą do przodu szyję, cienkie, długie ciało i podgięty pod żerdką ogon. Jego profil przypomina sierp lub półksiężyc. Kolor upierzenia jest dowolny za wyjątkiem barwnika czerwonego. Wielkość minimum 17 cm. Japoński – jest to ptak bardzo mały, o wielkości maksymalnej 11,5 cm. W pozie wyprostowanej ogon powinien mocno podwijać się pod żerdkę. Barwa nie powinna mieć czerwonego pigmentu.

Szkocki garbus - (Serinus canaria) O nadaniu nazwy temu kanarkowi zadecydował jego wygląd. Był on w XIX w. ogromnie popularny w swojej rodzinnej Szkocji, ale później prawie zanikł. Na szczęście w ostatnich latach uzyskano bardziej witalne osobniki i łatwiej jest nabyć dobre stado zarodowe. Poza swą posturą ten kanarek ma jeszcze jedną istotną cechę ,od której zależy sukces na wystawach ptaków. Śpiew tego kanarka jest opisywany jako "wędrujący", gdyż samiec podczas śpiewu przeskakuje z żerdki na żerdkę . Podczas oceny przez sędziów na wystawach garbus szkocki nie zawsze chce przyjmować swą charakterystyczną postawę . Prawdopodobnie czasochłonność niezbędnego treningu jest jednym z powodów wymierania tej rasy.

Pokarm i pielęgnacja - Podstawą żywienia przez cały rok jest standardowa mieszanka dla kanarków oraz zielonki i pokarm jajeczny . Wbrew pozorom są to dość odporne ptaki i mogą być trzymane w wolierze.

Rozmnażanie - Podobnie jak u innych kanarków . Ze względu na konieczność selekcji i właściwego dobierania rodziców, niezbędne są indywidualne klatki dla samic.

Charakterystyka - Długość ciała-17 cm. Rozróżnianie płci-Samce śpiewają ,w sezonie godowym mają inny niż samice kształt kloaki. Dane o lęgach-Inkubacja jaj trwa 14 dni :młode opuszczają gniazdo po 14 dniach. Ptak powinien trzymać głowę skierowaną naprzód , długa szyja podkreśa łukowatą posturę. Należy do typu "nieintensywnych", jego barwa jest trochę bledsza niż u typu "intensywnego". Ciało garbusa szkockiego ma kształt łukowaty, stąd wywodzi się jego angielska nazwa "ptako krąg". Ogon długi powinien zaginać się i sięgać pod żerdkę.

Skala punktowa COM.

1) głowa 20

2) wielkość 10

3) głowa i szyja 10

4) grzbiet 20

5) budowa ptaka 20

6) nogi 5

7) ogon 5

Cool

kondycja 10

Monachijski – swoją figurą i rozmiarami przypomina szkockiego, jednak ogon u niego nie jest podwinięty pod żerdkę. Brzuch i profil jest normalnie wypukły. Wielkość ptaka 15 – 16 cm.

Berneński – cechą charakterystyczną tej rasy jest dumna i wyprostowana postawa, głowa szeroka z góry spłaszczona, z wyraźnym czołem. Wielkość 16 cm. Barwa z wyjątkiem czerwonej.

Yorkshire – są to ptaki duże, eleganckie, z maleńką głową, krótkim dziobem, długim cienkim tułowiem i długim ogonem trzymanym prosto. Osiągają one wielkość minimalną 17 cm. W tej rasie dopuszczalne są wszelkie przebarwienia oraz niesymetryczne ubarwienie.

Norwik – należy do starej angielskiej rasy. Jest ptakiem dużym, o wielkości 16 – 16,5 cm, krępym, z krótkimi nogami i krótkim dziobem. Przez pewien czas istniały dwie formy tej rasy: gładka i szurpata. Obecnie szurpaty uznawany jest za oddzielną rasę. Występuje we wszystkich barwach. Należy do najbardziej oswajalnych kanarków, chociaż bardzo trudnych w rozmnażaniu. Ma tendencje do otłuszczania.

Border – jest to mały ptaszek o rozmiarach 14,5 – 15 cm z gładkim upierzeniem, zawsze jednokolorowym połyskującym. Charakterystyczną cechą jest dumna postawa i mała kulista główka. Ogon stanowi 1/3 wielkości ptaka. Nie występuje w barwie czerwonej.

Border - (Serinus canaria). Kanarek pogranicza Tę odmianę kanarka uzyskano w końcu XIX w. na pograniczu Anglii i Szkocji. Z tego powodu miał on inne nazwy w różnych częściach Wielkiej Brytanii . W Anglii nazywano go kanarkiem Cumberlanda, podczas gdy w Szkocji był znany jako kanarek pospolity. W 1

r. brytyjscy hodowcy poszli na kompromis i nazwali go kanarkiem pogranicza. Pod tą nazwą jest znany hodowcom w wielu krajach . W Polsce nazwano go poprostu borderem.

Pokarm i pielęgnacja - Jako pokarm podajemy standardową mieszankę dla kanarka ,wszelkie zielonki stosowane w żywieniu ptaków oraz mieszankę jajeczną podczas sezonu lęgowego. Kanarki tej odmiany są dość odporne i mogą być trzymane w wolierze przez prawie cały rok . Są one często polecane początkującym hodowcom jako łatwe w pielęgnacji i rozmnażaniu . Nie wymagają podawania w pokarmie syntetycznych barwników, ale godne plecenia jest podawanie im obfitości zielonek np. liści szpinaku ,które są doskonałym źródłem luteiny, naturalnego barwnika piór. Dobrze pielęgnowane są wesołe ruchliwe . W Wlk. Brytanii znana jest też mniejsza odmiana bordera.

Wygląd ptaka - Wielkość ciała 14cm. Głowa okrągła, nieduża, dziób mały, stożkowaty. Cały korpus musi być okrągły, krępawy o eleganckim wyglądzie. Plecy lekko łukowate ich połączenie z szją jest wyraźnie zaznaczone. Zaokrąglone ramiona tworzą wraz z piersią harmonijną bryłę korpusu. skrzydła muszą przylegać do tułowia i stykać się lekko na jego kuprze. Na bokach lotki odstają nieco od piór pokrywowych. Nogi ptaka są niedługie, lekko ugięte w pozycji siedzącej nie widać nogawek. Pióra pokrywowe powinny być gęste, gładkie, muszą mieć jedwabisty połysk i dobrze przylegać do siebie.

Skala punktowa oceny borderów według COM

1) głowa.......10

2) postura.....15

3) skrzydła....10

4) nogi.........5

5) upierzenie..10

6) ogon.........5

7) postawa.....15

Cool

zachowanie..10

9)ubarwienie..15

10)wielkość.....5

Rozmnażanie - Jako podstawy do gniazd używa się standardowych koszyczków o dpowiedniej wielkości. Samiec jest wpuszczany do klatki samicy tylko na czas kopulacji. Samice samodzielnie wysiadują jaja i opiekują się pisklętami. Nie należy krzyżować między sobą ptaków o upierzeniu "intensywnym", ale łączyć je w pary z osobnikami o miękkich ,jedwabistych piórach określanych jako nie "nieintensywne"

Odmiany - Znane są różne odmiany barwne borderów: białe, cynamonowe, zielone , żółte i plamiste.Głowa mała i zaokrąglona, upierzenie jasnożółte- jednolite, korpus powinien być kulisty a skrzydła stykać się końcami.

Border miniaturowy – jest to pomniejszony border /charakterystyka podobna/ dzięki kojarzeniu z glosterem. Wielkość jego 11 cm.

Hiszpańska miniatura – jest to maleńki ptaszek z wąską szyją i maleńką główką, którego wielkość wynosi 11,5 cm. Korpus jego ma kształt buteleczkowaty. Może występować w wielu odmianach barwnych za wyjątkiem czerwonej. Ptaszek charakteryzuje się szybkością i zwinnością.

Lancashire – jest to jedna z najstarszych ras kanarków z koronką. Są to ptaki bardzo duże, osiągające wielkość 22 – 23 cm. koronka jest u nich mała, lekko opadająca na dziób. Ptaki te występują w barwach białej i żółtej. Rozmnaża się słabo. Występuje z koronką lub jako gładki. Crested /koroniak angielski/ - charakteryzuje się największą koronką wśród ptaków tej grupy, przykrywającą górną część dzioba. Jest kanarkiem dużym, osiągającym wielkość minimalną 17 cm. ptaki te mają spokojny temperament i zarazem tendencję do otłuszczania. Dopuszczalne są tu wszystkie odmiany barwne i pstre, z wyjątkiem czerwonej. Ptaki te słabo gniazdują. Może być z koronką lub gładki.

Koroniak niemiecki – kanarek ten wyróżnia się pionową postawą na żerdce, gładkim upierzeniem i równomiernie rozłożoną koronką. Jego wielkość wynosi 14 cm. Upierzenie tych ptaków powinno być równomierne, bez niesymetrycznych plam, we wszystkich barwach.

Gloster – jest to miniaturowy kanarek, najmniejszy wśród ptaków z koronką. Jego wielkość nie powinna przekraczać 11,5 cm. Za rasę został uznany w 1925 roku. Może być z koronką lub bez, czyli tzw. gładki. Dopuszczalne są wszystkie barwy oprócz czerwonej. Jest najchętniej hodowanym kanarkiem kształtnym, ponieważ bardzo łatwo się rozmnaża.

Gloster (Serinus canaria) Jest to stosunkowo młoda rasa kanarków, uzyskano ją krzyżując kanarki harceńskie z małymi borderami. Pokazano je po raz pierwszy na wystawie kanarków w Gloucestershire ( W.Brytania) w 1925 r. Po II wojnie światowej stały się bardziej popularne .Angielskie nazwy "buff" i "yellow" są oznaczeniami typu upierzenia glosterów . Pierwszą określa się w języku polskim jako "nieintensywne", a drugą "intensywne".Ptaki "nieintensywne", czyli "buff" są nieco większe i bardziej pospolite. Hodowcy używają innej nazwy dla osobników czubatych ( "korońce") i innej dla pozbawionych czubka na głowie("gładkie")

Pokarm i pielęgnacja - Całkowicie wystarczającym pokarmem jest standardowa mieszanka dla kanarków ,zielonki i pokarm jajeczny. Chętnie zjadane są również chwasty np. gwiazdnica ,rdest ptasi i krwawnik. Jest to odporna odmiana kanarków i może przebywać w wolierze zewnętrznej przez niemal cały rok. Zbędne jest podawanie tym kanarkom pokarmów zawierających syntetyczne barwniki poprawiające barwę upierzenia. Kanarki tej rasy nie są zbyt drogie i nie sprawiają większych problemów w hodowli.

Rozmnażanie - Podobne jak u innych kanarków , nie powinno się krzyżować dwóch ptaków czubatych . Częste krzyżowanie ptaków typu "buff" powoduje występowanie u potomstwa cyst piórowych . Odnawiają się one i powiększają przy każdym pierzeniu . Aby temu zapobiec, należy regularnie krzyżować ptaki "intensywne" z "nieintensywnymi" .

Skala punktowa oceny według COM:

1) koronka i głowa. 15

2) symetria koronki. 5

3) postura..........20

4) ogon...............5

5) upierzenie........15

6) postawa...........10

7) nogi...............5

Cool

wielkość..........15

9) ogólne wrażenie...10

Rozróżnianie płci - Samce śpiewają, a w sezonie godowym mają inny niż u samic kształt kloaki Dane o lęgach .Inkubacja jaj trwa 14 dni : młode puszczają gniazdo po 14 dniach Czubek tej rasy jest dość gęsty i nie zakrywa oczu ,pióra są równej długości.Gruba szyja tworzy całość z szeroką głową. Kombinacja jasnych i ciemnych plam na upierzeniu tego ptaka jest przyczyną zaliczania go do glosterów łaciatych, zwanych czasem szekami.

Lizard – nazywany jest często kanarkiem jaszczurowym. Ma charakterystyczne cechy: wierzch głowy (czapeczka) tak samo u samca, jak i u samicy jest żółty, a pozostałe upierzenie jest kropkowane – łuskowate. Taki rysunek uzyskujemy dlatego, ponieważ pióra na grzbiecie, piersi i brzuchu mają ciemne środki i jasne zewnętrze. Czym więcej jest u ptaków czarnej melaniny, tym bardziej kontrastowe i efektywne jest ich upierzenie. Wyróżniamy dwa typy lizardów: złocisty i srebrzysty. U ptaków złocistych czapeczka i obrzeża piórek są intensywnie żółte, natomiast u srebrzystych blade. Tak piękne upierzenie uzyskują ptaki dopiero po pierwszym pierzeniu. Po 2 – 3 latach ich intensywność blednie. Ich wielkość 12,5 cm.

Lizard - (Serinus canaria) Lizardy są prawdopodobnie najstarszą rasą kanarków .Czy z "płytką" (jaśniejszą plamą na głowie)czy bez ,zawsze łatwo poznać lizarda po niezwykłym wzorze na upierzeniu. Kanarki nazwane lizardami opisano po raz pierwszy już w 1709 r. Od tego czasu rasa ta przeżywała wzloty i upadki, ale obecnie jest dość popularna. Wyróżnia ją charakterystyczne upierzenie . Podczas wystawy ptak musi pokazać całe swe upierzenie ,aby sędzia mógł dokładnie obejrzeć półksiężycowate wzory na jego grzbiecie.

Pokarm i pielęgnacja - Podajemy mieszankę dla kanarków oraz zielonki i pokarm jajeczny. Ptaki biorące udział w wystawach mogą być karmione z dodatkiem syntetycznych barwników, które powinno się podawać tuż przed pierzeniem .U tej rasy ocenia się upierzenie i wzór na piórach. Są to odporne ptaki i mogą być przez dużą część roku trzymane w wolierze zewnętrznej.

Rozmnażanie - Samicom przygotowuje się podstawy pod gniazdo . Dla określenia typu upierzenia lizardów używa się określeń "złoty" i "srebrny" zamiast "intensywny" i "nieintensywny". Dla uzyskania najlepszych rezultatów powinno się łączyć w pary ptaki z obu typów . Hodowcy rzadko łączą ze sobą dwa ptaki o pełnych "płytkach", czyli żółtych plamach na głowach ,gdyż ich potomstwo miewa wtedy zbyt duże "płytki".Tak więc ptaka o pełnej "płytce" łączymy w parę z ptakiem o innym typie jasnej plamy na głowie. Osobniki z tzw. niepełną płytką mogą być łączone ze sobą w pary.

Charakterystyka - Długość ciała-----12,5 cm. Długość życia-----10 lat Rozróżnianie płci-----Samce śpiewają,a w sezonie godowym mają inny niż u samic kształt kloaki. Dane o lęgach-----Inkubacja jaj trwa 14 dni: młode opuszczają gniazdo po 14 dniach . Niepełna płytka to określenie jasnej plamy na głowie ,jeżeli są na niej również ciemne pióra, pełna płytka to żółta owalna plama sięgająca od dzioba do podstawy czaszki.Lizardy mają jedwabiste upierzenie o charakterystycznym wzorze zwanym "łuskowaniem". U wszystkich odmian lizardów nogi i stopy są ciemne. Poza lizardami z niepełną i pełną płytką są jeszcze lizardy bez płytki.

Skala punktowa COM

1) ubarwienie głowy 10

2) ubarwienie podstawowe 10

3) brwi 5

4) rysunek łusek 25

5) ogon i skrzydła 10

6) upierzenie 15

7) pokrycie skrzydeł 15

Cool

łuski piersi i boków 10

9) dziób nogi i pazurki 5

10) ogólne wrażenie 5

U tego młodego ptaka widzimy cechy wskazujące na bardzo dobrego osobnika swojej rasy - właściwie zarysowana czapeczka i dobry rysunek piersi. Dziób i nogi ptaka powinny być ciemne, czego nie widzimy u młodych ptaków. Poprzez odpowiednie żywienie - dodawanie zielonych alg do karmy jajecznej i podawanie dużej ilości zieleniny Lizardą ciemnieją nogi i dzioby. Bardzo ważny u Lizardów oprócz czapeczki jest rysunek melaninowy w części piersiowej, który obok rysunku grzbietowego należy określić jako "łuski" i powinien się rozciągać możliwie daleko ku łanowi piór, podążając do boków szyi, poprzez boki i piersi. U tego Lizarda nieintensywnego (srebrnego) można to bardzo dobrze zobaczyć. Rysunek melaninowy pokazujący się u kanarków jako kreskowanie daje przy rasie Lizard cechę typową dla rasy, mianowicie łuskowatość, szczególnie przy rysunku grzbietowym przy czym piórka mają jaśniejsze obrzeża, nadają szczególna wyrazistość i tworzą półksiężycowy rysunek. Należy zaznaczyć, że nie czapeczka tworzy Lizarda, tylko właśnie łuskowatość. Żywienie Podstawowym pokarmem Lizardów jest mieszanka ziaren, ja osobiście stosuję mieszankę belgijskiej firmy DAME - Ohne Rubschen (bez rzepiku) wzbogacając ja ziarnem sezamu, dziewanny, sałaty. W okresie lęgów podają kanarkom karmę jajeczną Sluis Eifutter Plus z dodatkiem kaszki KUS-KUS Bardzo ważne są minerały i witaminy, które musza być przez cały rok w klatkach. Młode kanarki chętnie jedzą kiełkowane nasiana. Po oddzieleniu od rodziców i usamodzielnieniu Lizardy zostają przeniesione do wolierów gdzie pozostają do momentu aż się całkowicie wypierzą.

Londyński – jest małym ptakiem, o wielkości 14 cm. podobnie jak lizardy, właściwe upierzenie uzyskują w drugim roku życia, a po tym okresie ich upierzenie traci kontrastowość. Ubarwienie całego ptaka jest żółte, a skrzydła i ogon są czarne. Upierzenie jest gładkie i przylegające. W połowie XX wieku rasa ta prawie wymarła.