zwierzaki

paulu$

Przez długi czas nic się nie mówiło o tej atrakcyjnej rasie kotów, które dzięki żywemu usposobieniu, przywiązaniu do właściciela i zamiłowaniu do zabaw idealnie nadają się do współżycia z ludźmi. Już przed drugą wojną światową trafiały się w miotach kotów syjamskich hodowanych w Ameryce kocięta z dłuższym, jedwabistym futrem. Hodowcy niechętnie godzili się z tym faktem, bo mógł on podważać czystość rasy "błękitnokrwistych" syjamów. Do dzisiaj nie wyjaśniono, skąd się wziął w hodowli gen odpowiedzialny za długie włosy, skoro zatajono istnienie takich osobników w obawie, że hodowle mogłyby mieć trudności z rejestracją.
Jedni hodowcy uważają, że długie włosy mogły powstać wskutek mutacji, inni doszukują się pochodzenia tej cechy w eksperymentach hodowlanych z udziałem kotów perskich, z których wyłoniły się koty perskie z oznakami. Kiedy już się zdecydowano w latach 50. na systematyczną hodowlę tych kotów, to w krótkim czasie doceniono ogromne zalety tej długowłosej odmiany kota syjamskiego i po jej oficjalnym uznaniu we wczesnych latach 70. nadano rasie dźwięczną nazwę pochodzącą od wyspy Bali. KOT BALIJSKI
Koty balijskie mają wszystkie zasadnicze cechy takie same jak ich bezpośredni krewniacy - koty syjamskie. Są niezwykle zwinne w ruchu i pełne temperamentu. Ich "rozmowność" jest niezrównana. Kot balijski w ferworze zabawy głośno manifestuje swoją radość. Towarzyskie koty balijskie, skazane na bliski kontakt z ludźmi, potrzebują codziennej porcji głaskania i uwielbiają, gdy się do nich przemawia i domagają się pieszczot.
Ich budowa ciała jest taka sama jak u kotów syjamskich: są średniej wielkości, zgrabne, ciało mają długie i wytworne w ruchu. Raczej delikatna budowa kości i silne umięśnienie zapewniają im dużą sprawność ruchową. Walcowaty tułów nigdy nie może być ani zbyt szeroki, ani ociężały, a długie i wysmukłe kończyny takie wrażenie jeszcze potęgują. Tylne kończyny są nieco dłuższe od przednich, a łapy zgrabne, małe i owalne.
Głowa kotów balijskich jest średniej wielkości, pociągła, klinowata, przy czym "klin" biegnie w prostej i nieprzerwanej linii od czubka

a do końców dużych, wysoko osadzonych i często szeroko otwartych małżowin usznych. Zagłębienie nad poduszeczkami z wąsami, zwane "pinchem", jest równie niepożądane jak zbyt szeroka mordka.
Płaska z przodu czaszka musi w profilu tworzyć jedną linię z prostym nosem. Długa i wysmukła szyja podkreśla delikatność głowy i reszty ciała, z którymi harmonizuje długi i cienki ogon. Jest on ostro zakończony i pierzasty, ponieważ jest pokryty długimi, jedwabistymi włosami. Futro kotów balijskich jest delikatne i jedwabiste, jednak nie tak gęste jak u innych ras półdługowłosych. Na barkach, szyi i grzbiecie jest raczej krótkie, na bokach i brzuchu dłuższe.
Z powodu braku podszycia futro podczas ruchu zwierzęcia jest falujące, dzięki czemu koty te mają gładką sierść i zawsze wyglądają wytwornie, jak uczesane. Ledwie zaznaczony kołnierz na szyi kotów balijskich, zwłaszcza młodych, sprawia, że są często mylone ze syjamskimi. Fascynujące są pełne wyrazu niebieskie oczy w kształcie migdałów, o typowym orientalnym wyglądzie, który jest wynikiem skośnego ich ustawienia. Osobniki o niewłaściwej barwie oczu lub nadmiernie ukośnym ich ustawieniu (zezowatości) nie nadają się do hodowli. KOT BALIJSKI
Odmiany barwne są identyczne jak u kotów syjamskich. Koty balijskie hoduje się we wszystkich uznanych odmianach barwnych syjamów, od kotów z ciemnobrązowymi oznakami poprzez koty z rudymi oznakami do kotów z oznakami tabby. W hodowli sprawdzoną metodą ulepszania typu (budowy głowy i reszty ciała) okazało się krzyżowanie od czasu do czasu ze syjamami, które wniosły te cechy do rasy balijskiej. Pochodzące z takich krzyżówek krótkowłose syjamy mają dziedziczne skłonności do długich włosów i są określane jako odmiana syjamów. Dla hodowli kotów balijskich mają one nieocenioną wartość.